سوره الفجر
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلۡفَجۡرِ
1به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ سوگند به سپيده دم!
وَ لَيَالٍ عَشۡرٖ
2سوگند به شب‌هاى دهگانه!
وَ ٱلشَّفۡعِ وَ ٱلۡوَتۡرِ
3سوگند به زوج و فرد!
وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَسۡرِ
4سوگند به شب، هنگامى كه سپرى شود!
هَلۡ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٞ لِّذِي حِجۡرٍ
5آيا در اين (موارد) سوگندى براى خردمند نيست؟!
أَلَمۡ تَرَ كَيۡفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ
6آيا نديده‌اى كه پروردگارت با (قوم)« عاد »چه كرد؟!
إِرَمَ ذَاتِ ٱلۡعِمَادِ
7(همان مردم شهر) ارم ستون‌دار،
ٱلَّتِي لَمۡ يُخۡلَقۡ مِثۡلُهَا فِي ٱلۡبِلَٰدِ
8كه همانند آن در شهرها آفريده نشده بود!
وَ ثَمُودَ ٱلَّذِينَ جَابُواْ ٱلصَّخۡرَ بِٱلۡوَادِ
9و (قوم)« ثمود »كه صخره‌ها را در سرزمين (شان) مى‌بريدند.
وَ فِرۡعَوۡنَ ذِي ٱلۡأَوۡتَادِ
10و فرعونى كه صاحب ميخ‌ها بود،
ٱلَّذِينَ طَغَوۡاْ فِي ٱلۡبِلَٰدِ
11(همان) كسانى كه در شهرها طغيان كردند،
فَأَكۡثَرُواْ فِيهَا ٱلۡفَسَادَ
12و در آنجا فساد را افزودند؛
فَصَبَّ عَلَيۡهِمۡ رَبُّكَ سَوۡطَ عَذَابٍ
13و پروردگارت تازيانه عذاب را بر آنان فرو ريخت!
إِنَّ رَبَّكَ لَبِٱلۡمِرۡصَادِ
14قطعا پروردگارت در كمينگاه است.
فَأَمَّا ٱلۡإِنسَٰنُ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ رَبُّهُۥ فَأَكۡرَمَهُۥ وَ نَعَّمَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَكۡرَمَنِ
15و اما انسان هنگامى كه پروردگارش او را بيازمايد و او را ارج نهد و وى را نعمت بخشد، پس مى‌گويد:« پروردگارم مرا ارج نهاده است! »
وَ أَمَّآ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ فَقَدَرَ عَلَيۡهِ رِزۡقَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَهَٰنَنِ
16و اما هنگامى كه او را بيازمايد و روزى‌اش را بر او تنگ سازد، پس مى‌گويد:« پروردگارم [مرا] خوار كرده است! »
كَلَّا بَل لَّا تُكۡرِمُونَ ٱلۡيَتِيمَ
17هرگز چنين نيست، بلكه يتيم (ها) را ارج نمى‌نهيد،
وَ لَا تَحَٰٓضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ
18و يكديگر را بر غذا دادن بينوا (يان) تشويق نمى‌كنيد،
وَ تَأۡكُلُونَ ٱلتُّرَاثَ أَكۡلٗا لَّمّٗا
19و ميراث را كاملا يكجا مى‌خوريد،
وَ تُحِبُّونَ ٱلۡمَالَ حُبّٗا جَمّٗا
20و ثروت را با علاقه‌اى فراوان دوست داريد.
كَلَّآ إِذَا دُكَّتِ ٱلۡأَرۡضُ دَكّٗا دَكّٗا
21هرگز چنين نيست، هنگامى كه زمين (با ضربه‌اى) كاملا خرد (و هموار) مى‌شود،
وَ جَآءَ رَبُّكَ وَ ٱلۡمَلَكُ صَفّٗا صَفّٗا
22و (فرمان) پروردگارت و فرشتگان صف به صف فرا مى‌رسند،
وَ جِاْيٓءَ يَوۡمَئِذِۢ بِجَهَنَّمَ يَوۡمَئِذٖ يَتَذَكَّرُ ٱلۡإِنسَٰنُ وَ أَنَّىٰ لَهُ ٱلذِّكۡرَىٰ
23و در آن روز جهنم آورده شود؛ در آن روز انسان متذكر مى‌شود؛ و [لى] تذكر كجا براى او (سود) دارد؟!
يَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي قَدَّمۡتُ لِحَيَاتِي
24مى‌گويد:« اى كاش من براى زندگى‌ام (در رستاخيز، چيزى،) از پيش فرستاده بودم! »
فَيَوۡمَئِذٖ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُۥٓ أَحَدٞ
25و در آن روز هيچ كس [همانند] عذاب او عذاب نمى‌كند،
وَ لَا يُوثِقُ وَثَاقَهُۥٓ أَحَدٞ
26و هيچ كس [همانند] به بند كشيدن او به بند نمى‌كشد.
يَٰٓأَيَّتُهَا ٱلنَّفۡسُ ٱلۡمُطۡمَئِنَّةُ
27اى جان آرام يافته!
ٱرۡجِعِيٓ إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةٗ مَّرۡضِيَّةٗ
28به سوى پروردگارت باز گرد در حالى كه (تو از او) خشنودى [و] مورد رضايت (او) هستى،
فَٱدۡخُلِي فِي عِبَٰدِي
29پس در (سلك) بندگان (ويژه) من در آى،
وَ ٱدۡخُلِي جَنَّتِي
30و در بهشت من وارد شو!
